"Niech tak się stanie" - a. jeżeli chcesz więcej na ten temat to masz:

„Co oznacza słowo: „Amen”?”

Pontyfikat Jana Pawła II, trwający 26 lat 5 miesięcy i 16 dni i był trzecim co do długości w historii papiestwa, zakończyło słowo „Amen”. Tak przynajmniej w owych dniach donosiły o tym różne agencje prasowe, iż to było ostatnie słowo, które papież wypowiedział na łożu śmierci, Bogu, Jego woli, zanim powrócił do domu Ojca,który jest w niebie. W ten sposób Sługa Boży papież Jan Paweł II zamknął trwające blisko 85 letni żywot przepełniony modlitwą. Niebawem, tj. 02.04.br. będziemy przeżywać już czwartą rocznicę przejścia "Papieża - Słowianina" z tego świata do wieczności. Pisałem podwóczas ksiażkę o tym niezwykłym człowieku i pontyfikacie, gdy ten dzień nadszedł. Nosi ona tytuł: "Jan Paweł II Wielki? Pontyfikat Jana Pawła II i Jego poprzedników. Podobieństwa i różbnice", wyd. DSP, Chicago 2008. Jej uroczysta prezentacja odbędzie się 03.04.br. w Zespole Szkół nr 5 w Szczecinku, gdzie dane mi jest nauczać religii.

Tajemniczy termin "Amen". Wielokrotnie wymawiamy to słowo, kończąc przeróżne formuły modlitewne,ale, czy aby tak naprawdę zdajemy sobie sprawę ze znaczenia tego słowa: „Amen”? C to znaczy, że coś może się stać jak "Amen w pacierzu"? I cóż możemy znaleźć?

Otóż, termin „Amen” pochodzi z języka hebrajskiego i jego podstawowym znaczeniem jest: „niech się tak stanie”. „Amen”używane jest także w znaczeniu: „naprawdę”,„na pewno”, „to prawda”, „zgadzam się”. Słowo to w niezmienionej postaci weszło do języka greckiego, łaciny oraz do wielu języków nowożytnych. „Amen” oznacza przylgnięcie do Boga i Jego niezachwianą wierność (hebr. emet) oraz trwałość, jakże inną od naszej kruchości i zmienności.

W Starym Testamencie wypowiedzenie słowa: „Amen” równało się ze zgodą na podjęcie jakiegoś zobowiązania (por.1 Krl 1,36; Jr 11, 5). Natomiast w Nowym Testamencie, Jezus Chrystus często na kartach Ewangelii, posługuje się tym słowem na początku swoich najważniejszych wypowiedzi,aby podkreślić ich wagę, a także ich boski charakter i wiarygodność, mówiąc: „Amen, amen (zaprawdę, zaprawdę) powiadam wam. ”

Ważne to jest i często zachęca Kościół do tego, aby każdą modlitwę kończyć słowem – Amen. W modlitwie bowiem, a szczególnie "Amen" wypowiadane podczas liturgii oznacza zakończenie danej modlitwy, ewentualnie doksologii (aktu uwielbienia) i zawiera wówczas życzenie, ażeby spełniły się obietnice dane swemu ludowi przez Boga.

Tak samo jest Bóg jest wierny wobec swoim obietnicom, tak samo oczekuje tego samego od każdego człowieka, zawierającego z Nim przymierze. Bóg chce, abyśmy będąc bogaci w Jego ducha, mówili: „tak”. Wypowiadali - Tak - Jego woli, bez wahania, stanowczo,bez niedomówień, „tak” ukrytej prawdzie Boga, Jego zaproszeniu do miłości, która trwa od wieków.

Takim przykładem – „Amen” – jest – „Fiat” – Maryi, Matki Odkupiciela i całego Kościoła. „Fiat” Maryi jest właśnie Jej świadomą i dobrowolną decyzją, opartą na Słowie Bożym, charakteryzującym się całkowitym zaangażowaniem się Niepokalanej Dziewicy w dzieło zbawczego wcielenia. Maryja uczy nas – swoje dzieci – wierności w pełnieniu woli Bożej, każdego dnia, niezmiennie, gdy świeci słońce i gdy pada deszcz, kiedy jest dobrze lub źle.Matka Słowa Wcielonego uczy nas również, że „Fiat”do woli Bożej oznacza: powstać, aby pomagać innym; dać światu Chrystusa;przyjąć cierpienie, nadając mu sens; bronić Chrystusa przed Herodami; szukać nieustannie Chrystusa; umieć znieść samotność; wspierać Jezusa w Jego zbawczym działaniu; stać pod krzyżem; bicie własnego serca złożyć z biciem serca Kościoła Chrystusowego; żyć dla Boga – Chrystusa i braci.
Andrzej Sochaj

22.02.2010 o 20:41

a tego nie znajdziesz w necie ;]

Słowo AMEN, zarówno po polsku, jak i po grecku, jest transkrypcją hebrajskiego określenia ’amén. Oznacza ono: „niech się tak stanie” lub „zaprawdę; istotnie”, a wywodzi się od hebrajskiego rdzenia ’amán: „być wiernym, godnym zaufania”.
W Starym Testamencie wykrzyknik „Amen!” stanowi uroczyste potwierdzenie przysięgi lub przymierza i przyjęcia na siebie wynikających z nich zobowiązań (Liczb 5:22; Powtórzonego Prawa 27:15-26; Nehemiasza 5:13), a także uroczystą aprobatę treści modlitwy (1Kronik 16:36), wyrazów czci (Nehemiasza 8:6) lub oznajmionego zamiaru (1Królów 1:36; Jeremiasza 11:5). Słowem tym kończy się każda z czterech pierwszych ksiąg składających się na Psalmy, co może sugerować, że na koniec danej pieśni (psalmu) cały Izrael zwyczajowo mówił „amen” (Psalm 41:13; 72:19; 89:52; 106:48).
Hebrajskie ’amán określa Jahwe jako „wiernego Boga” (Powtórzonego Prawa 7:9; Izajasza 49:7), a Jego przypomnienia i obietnice jako „godne zaufania” i „wierne” (Psalm 19:7; 89:28, 37). W Nowym Testamencie tytuł „Amen” odnosi się do Chrystusa Jezusa, „świadka wiernego i prawdziwego” (Objawienie Jana 3:14). On sam w szczególny sposób posługiwał się tym słowem podczas głoszenia i nauczania, gdyż nader często poprzedzał nim jakąś wypowiedź, obietnicę lub proroctwo, podkreślając w ten sposób całkowitą wiarogodność i niezawodność tego, co mówił. W takich wypadkach słowo amén tłumaczone jest na „zaprawdę” (Mateusza 5:18; 6:2, 5, 16; 24:34). W całej Ewangelii według Jana występuje podwojone amén, oddawane przez „zaprawdę, zaprawdę” (Jana 1:51). Użycie tego słowa przez Jezusa nie znajduje odpowiednika w literaturze religijnej, ale pozostaje w całkowitej harmonii z władzą, jaką otrzymał on od Boga (Mateusza 7:29).
Jak jednak wykazał apostoł Paweł w 2 Koryntian 1:19, 20, tytuł „Amen” odnosi się do Jezusa nie tylko dlatego, że głosił prawdę i że był prawdziwym prorokiem i rzecznikiem Boga, ale również dlatego, że za jego sprawą spełniają się wszystkie Boże obietnice. Swą wiernością i posłuszeństwem aż do ofiarnej śmierci potwierdził wszelkie obietnice i oświadczenia związane z zamierzeniem Bożym i umożliwił ich spełnienie. Jezus był żywym dowodem prawdziwości objawionego zamierzenia, które Bóg przysiągł urzeczywistnić.
Słowo „amen” często występuje też w listach, zwłaszcza apostoła Pawła, gdy pisarz w jakiś sposób wysławia Boga (Rzymian 1:25; 16:27; Efezjan 3:21; 1Piotra 4:11) lub życzy adresatom, by okazał im swą łaskę (Rzymian 15:33; Hebrajczyków 13:20, 21). Niekiedy stanowi też potwierdzenie, że pisarz całkowicie zgadza się z daną wypowiedzią (Objawienie 1:7; 22:20).
Modlitwy utrwalone w 1 Kronik 16:36 i w niektórych psalmach (Psalm 41:13; 72:19; 89:52; 106:48), jak również wzmianki zamieszczone w natchnionych listach potwierdzają stosowność wypowiadania słowa „amen” na koniec modlitw. To prawda, że nie wszystkie zapisane w Biblii modlitwy tak się kończą, czego przykładem może być ostatnia modlitwa Dawida za Salomona (1Kronik 29:19) lub modlitwa Salomona podczas uroczystości oddania do użytku świątyni (1Królów 8:53-61), ale niewykluczone, iż również wtedy powiedziano „amen”. Słowo to nie występuje na końcu modlitw Jezusa zanotowanych w Mateusza 26:39, 42 czy w Jana 17:1-26 ani modlitwy jego uczniów w Dziejach 4:24-30. Niemniej podane wyżej argumenty uzasadniają mówienie „amen” na koniec modlitwy, a wypowiedź Pawła z 1 Koryntian 14:16 jednoznacznie dowodzi, iż taki zwyczaj panował na zebraniach chrześcijańskich. Również z Objawienia 5:13, 14; 7:10-12 i 19:1-4 wynika, że istoty niebiańskie mówiły „Amen!” na potwierdzenie modlitwy lub uroczystych oświadczeń, wyrażając w ten sposób głębokie przekonanie, gorącą aprobatę i żywą nadzieję.

23.02.2010 o 19:59

14.09.2010 o 14:57

Wersja klasyczna serwisu

Copyright 1996 - 2017 Onet Spółka Akcyjna